اجرای فیلمی که دولت ۲ نمایش از سیامک صفری/ شرمنده مخاطبانمان شدیم
تاریخ انتشار: ۲۰ اردیبهشت ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۴۹۶۶۶۲۹
سیامک صفری بازیگر و کارگردان تئاتر در گفتگو با خبرنگار مهر درباره اجرای همزمان ۲ اثر نمایشی در تماشاخانه سپند گفت: از ۱۴ اردیبهشت ماه ۲ نمایش «سودولوس» و «توپ شناور» را به ترتیب در ساعتهای ۱۹ و ۲۱ در سالن شماره یک تماشاخانه سپند روی صحنه بردهام. نمایش «سودولوس» اثری مستقل است که با حضور بازیگران جوان تئاتر روی صحنه میرود.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
وی ادامه داد: این نمایش ساختاری کمدی دارد و در بازنویسی متن فضایی شکل گرفته که مناسب همه اقشار جامعه باشد و از شوخیهای نامناسب در اجرا پرهیز شده است.
این بازیگر و کارگردان تئاتر درباره نمایش دیگری که روی صحنه دارد نیز توضیح داد: «توپ شناور» براساس ۲ نمایشنامه «بالابر غذا» هارولد پینتر با ترجمه رضا دادویی و «داستان باغ وحش» ادوارد آلبی نوشته شده است که نمایشنامه «داستان باغ وحش» را من و مجتبی بیات ترجمه کردهایم. در واقع نمایش «توپ شناور» ماحصل ۲ متن است و براساس این ۲ نمایشنامه شناخته شده، دوباره نویسی شده است. این اثر نمایشی در فضایی کاملاً مجرد و متفاوت از این ۲ نمایشنامه اتفاق میافتد و سه بازیگر دارد که علاوه بر خودم، مهدی رضایی و مجتبی بیات نیز در آن به ایفای نقش میپردازند.
صفری درباره وضعیت نامناسب رفت و آمد در تماشاخانه سپند که مدتی است به دلیل برخی اختلافها با شهرداری جلو در ورودی آن نیوجرسی گذاشته شده است، توضیح داد: متاسفانه در آن منطقه جلوی خیلی از ساختمانها، نیوجرسی کار گذاشتهاند که من در جریان حساب و کتابهایی که این ملکها با شهرداری دارند، نیستند اما حداقل کاش در برخورد با تماشاخانه سپند که مکانی فرهنگی است، اتفاق دیگری رخ میداد و لااقل رعایت حال تماشاگران را میکردند چون الان مردم باید از بین این بلوکها رد شوند تا بتوانند به تماشاخانه وارد شوند که متاسفانه باعث شرمندگی و خجالت ما از مخاطبانمان میشود اما دستمان به جایی بند نیست.
وی در پایان صحبتهایش بیان کرد: فکر میکنم شهرداری وظایف دیگری هم حداقل در حوزه فرهنگ و هنر به جز گرفتن مالیات برعهده دارد و میتوانست از روش دیگری به جز این شیوه برای حل مشکلاتش استفاده کند که جای تاسف دارد.
نمایش «سودولوس» به نویسندگی و کارگردانی سیامک صفری با بازی شهرام آریا، رامین بذرافشان، نادیا بهداروند، حانیه بیات، مهسا پارساراد، رامیار جنانی، نیوشا دلشادیان هر شب ساعت ۱۹ در سالن شماره یک پردیس تئاتر سپند به صحنه میرود همچنین نمایش «توپ شناور» نیز به نویسندگی سیامک صفری و مجتبی بیات و طراحی و کارگردانی سیامک صفری هر شب ساعت ۲۰ اجرا میشود.
کد خبر 5485583 آروین موذن زادهمنبع: مهر
کلیدواژه: رضا دادویی سیامک صفری مهدی رضایی باغ وحش تماشاخانه سپند تئاتر ایران تئاتر ایران سریال ایرانی کارگردان تئاتر نادر طالب زاده فیلم سینمایی هنرمندان تئاتر خانه هنرمندان ایران سازمان سینمایی محمد خزاعی نمایشنامه نویسی تئاتر شهر پیمان جبلی خانه تئاتر تماشاخانه سپند سیامک صفری توپ شناور روی صحنه ۲ نمایش
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.mehrnews.com دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «مهر» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۴۹۶۶۶۲۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
چرا ژاپنیها به نقاشی «ارواح» علاقه دارند؟
شوهر اویوا میخواست دوباره با همسایه ثروتمندش ازدواج کند، اما همسرش هنوز زنده بود. او ابتدا سعی کرد اویوا را مسموم کند، اما به جای اینکه او را بکشد، او را به طرز وحشتناکی زشت کرد. سپس او را به رودخانه انداخت تا غرق شود که موفقیتآمیز بود. اما بعداً، وقتی به آن رودخانه بازگشت، روح اویوا از آب برخاست تا او را به هرکجا که رفت تسخیر کند!
به گزارش فرادید، تصاویر خوفناکی از این داستان ارواح ژاپنی و سایر موارد مشابه آن، موضوع نمایشگاهی در موزه ملی هنر آسیایی اسمیتسونین است؛ نمایشگاهی با عنوان: «نمایش ماوراء طبیعی: ارواح و تئاتر در چاپ ژاپنی».
قرنها پیش، داستانهای ارواح در ژاپن بسیار نقل میشدند. بیش از ۵۰ اثر به نمایش گذاشتهشده از سالهای ۱۷۰۰ تا ۱۹۰۰ توسط هنرمندان ژاپنی، نمایانگر قدرت ماندگار هنر چاپ چوبی و داستانهایی است که امروزه در ژاپن همچنان رونق دارند.
داستان اویوا، همسر وفاداری که روحش برای تسخیر شوهر قاتلش بازگشت، سال ۱۸۲۵ در نمایش کابوکی «داستان ارواح یوتسویا در توکایدو» توسط تسورویا نانبوکو روایت شد.
کیت بروکس، از متصدیان نمایشگاه، میگوید: اگرچه موضوع ماوراء طبیعی مدتها بخشی از فرهنگ ژاپنی بوده، دوره اِدو (۱۶۰۳-۱۸۶۸) و این تولید خاص به این ژانر اهمیت دائمی داد.
تصاویری از این نمایش ارواح و سایر نمایشنامههای آن زمان برای مشتریانی که خواهان داشتن یادگاری از نمایش و بازیگران خاص آن در قالب چاپ چوبی بودند، توسط هنرمندان بازتولید شد.
کابوکی که در دوره ادو ایجاد شد، به دلیل اجراهای دارای سبک و جلوههای ویژه پیچیدهای شهرت یافت که آن را به یک سرگرمی محبوب برای مخاطبان تبدیل میکرد.
بروکس میگوید: «ترفندهای روی صحنه مانند درهای مخفی و وسایل زیاد صحنه نمایش مانند خون مصنوعی، وسایلی مانند سیم که شخصیتها با کمک آنها پرواز میکردند، همگی نشاندهنده حضور ارواح بودند.»
هزاران چاپ با قیمتهای شگفتآور ایجاد و در دسترس قرار گرفت. بروکس میگوید در دهه ۱۸۴۰، یک چاپ چوبی چندرنگ تک ورق به قیمت یک وعده نودل بود.
چنین نمونههای رنگارنگ و زندهای به ندرت پس از نزدیک به دو قرن باقی میمانند، بهویژه چاپهایی که شامل برگههای کاغذی بلند میشدند تا جلوههای پیچیده صحنه را منعکس کنند.
یکی از چاپهای چوبی استادانه این نمایش سال ۱۸۶۱ توسط اوتاگاوا کونیسادا ساخته شد. در این چاپ، بدن اویوا را میبینید که با یک قلاب ماهیگیری به سطح کشیده شده و با بالا بردن برگه، جسد دوم را میبینید، خدمتکاری که ناخنهای دستش بعد از مرگ همچنان رشد میکنند.
این ترفند روی صحنه گیراتر است، چون هر دو جسد توسط یک بازیگر به تصویر کشیده میشوند که لباسش را سریع عوض میکند.
در دهه ۱۸۶۰، نزدیک ۴۰ سال از کاربرد ترفند صحنه میگذشت و در آن دهه، از مخازن واقعی آب روی صحنه استفاده میشد. بروکس میگوید چاپها برای بزرگداشت این ترفند ایجاد شدند. این قبیل چاپها نادر هستند، به خصوص آنهایی که کاملاً سالم باقی ماندند.
ارواح قرنها در تئاتر «نو» برجسته بودند و هدف آنها، مخاطبان نخبهتر و باهوشتر بود.
شاکیو، از سری «صد بدون نمایشنامه»، تسوکیوکا کوگیو، چاپ چوبی، ۱۹۲۷-۱۹۲۲ موزه ملی هنر آسیایی
فرانک فِلتِنز، از متصدیان این نمایشگاه میگوید: «آن مراسم شامل رقص، سرود و شخصیتهایی با ماسکهای چوبی استادانه میشد. او میگوید: گذاشتن ماسک به این معنا بود که فرد اساساً نه تنها جوهره آن نقش را به خود میگیرد، بلکه در حال تبدیل شدن به آن است. این نوعی انتقال روح است که برای آنها اتفاق میافتد.»
تسوکیکا کوگیو، هنرمند قرن نوزدهم در زمینه چاپ چوبی، نه تنها با مستند کردن شخصیتهای ترسناک، بلکه با نشان دادن بازیگران پشت نقابها و خلق تصاویر پشت صحنه تئاتر برای نخستین بار، دست روی علاقه روزافزون به نو گذاشت.
فلتنز میگوید: «این نگاه دزدکی به پشت صحنه تقریباً به نوعی توهینآمیز است، چون اسطورهشناسی نو را از بین میبرد.»
«داستانهای نو شاید به اندازه کابوکی در بازتولید شبحها مهیج نبوده باشند، اما در عوض فرم آنها داستانهایی از گذشتههای دور بود و آن داستانها اغلب با مکانهای خاص در سراسر ژاپن مرتبط هستند».
«آن داستانها از طریق ارواح مرتبط با آن مکانها بیان میشوند و ارواح برای حافظه محلی حکم مجرای ارتباطی را دارند.»
به راستی چرا ارواح در سنتهای فرهنگی ژاپن دوام آوردهاند و در دوره ادو احیا شدند؟
به نقل از پِرل مُسکوویتز مجموعهدار که همراه همسرش سیمور مسکوویتز، صدها اثر چاپی را به موزه هدیه داده، در کاتالوگ نوشته شده که شاید راهی برای نمایش جامعهی در حال تغییر بوده است: «حدس من اینست که این داستانهای شبحآلود اشکالی از عدالت در جامعهی فئودالی بودند که در آن، اقتدار طبقه حاکم، مطلق بود».
«در چنین سیستم طبقاتی ناعادلانهای، تماشای این نوع نمایشها که در آنها، ارواح میتوانستند به روشی که مردم نمیتوانند انتقام بگیرند و عدالت را از طریق این نقشههای انتقامجویانه اجرا کنند، نوعی تخلیه روانی بود.»
بروکس میگوید دانستن شمار چاپهای آن زمان دشوار است و مردم هنوز آنها را با روشهای سنتی میسازند.
بینندگان حتماً میتوانند این تصاویر ارواح را به تصاویر ترسناک فیلمهای مدرن ژاپنی مانند Ringu محصول ۱۹۹۸ و بازآفرینی انگلیسی آن به نام The Ring محصول ۲۰۰۲ مرتبط کنند.
بروکس میگوید: «ارواح ژاپنی چیزهایی هستند که مردم آنها را فیلمهای ترسناک ژاپنی میشناسند. بنابراین حتی اگر تخصصی در این موضوع نداشته باشید، همچنان میتوانید چیزهایی ببینید که میشناسید و به آنها علاقه دارید.»
کانال عصر ایران در تلگرام